از این حضور هر روزه ام خسته شده ای انگار
تمام روزهایت پر شده از یکنواختی من
از دردهایم
از زخمهایم
از اسمم
از عشقم
.....
شاید حالا دیگه وقتشه
....
وقت خیانت
شاید دیگه وقتشه که این تو دیگه تو نباشی....
شاید وقتشه که این من دیگه من نباشه...
حداقل واسه یه مدتی...
من از کویر میایم به سوی دریایی
تو برایم از کوسه میگی؟
وقتی در کنار منی
پیدایت نمیکنم
گم میشوی در نزدیکی ام
وقتی از من دوری
لطفا گم شو در افکارم
اعتراف می کنم
گویا حق به جانب غرور شما بود
گستاخی رویای مرا ببخشید
اصلا این روزگار حقیقی تر از اندوه را چه به رویا؟
ها؟؟!!
دلم به ربان غریبی سخن میگوید
دیر زمانی است
دلم مریض شده آیا؟
دلم غریب شده
دلم به زبان بیگانگان سخن میگوید
به زبان دلها
دلها امروز بیگانگانند
.
.
.
به یک مترجم زبان دل نیازمندیم
با ما تماس بگیرید
پ.ن: رقیق شدم امروز!!رقیق , امان از این رمانتیسم
درختی بود
سالها پیش
سبز
استوار
شستشوی مغزی دادندش
دسته تبری است اکنون
و آن درخت دیگر
نشسته در کافه ای
به همه کولی میدهد
به شیاطین و فرشتگان
به مردان و نامردان
.
.
.
تمام جنگل در شهر است اکنون
چرا هیچکس مرا که در کافه نشسته ام ندید
من که کولی میدهم به همه...
من که مرده ام
و باز خنجر میخورم
من که مرده ام و باز میسوزم با سیگار
من در معاشقه با تبرباخت را بردم.
یه اهنگی داره تکرار می شه این بار دوازدهمین باره که دارم گوش میدم.......هیچ خاطره ای از اهنگ ندارم دارم گوش می دم تا خاطره بشه تا یادم بمونه این لحظه رو.......
نمی دونم تو این لحظه چی دارم چه چیز جدیدی دارم ...فقط می دونم هنوز هستم....
این لحظه رو به خاطر می سپارم نمی دانم چرا.........
"کسی مرا به آفتاب معرفی نخواهد کرد"
این خانه تاریک است...........خیلی تاریک است.......
اهنگ سیزدهمین بار خود را اغاز می کند و من توی صندلی جلوی این مانیتور لعنتی که گاهی تمام زندگی ام است فرو میروم و فکر نمیکنم........چه دروغ سختی....
و انتهای زمان است و انتهای زمین آهنگ لعنتی برای چهردهمین بار تکرار کرد ترانه ی لعنتی خود را و من در نمی دانم کجای زمان باز ایستادم و قلم بر انگشتانم خشک شد و دستان کاغذی ام را رویا هایت مچاله کرد و من در هذیانی هزار ساله به خواب رفتم و عمق نفس هایم بوی تند سیگار می داد ......
ترانه ی لعنتی من خاطره شدی......
مسافر کوچک می گفت: " وقتی گل آدم تو یه ستاره دیگه باشه ، اونوقت شب تماشای آسمون یه لطف دیگه ای پیدا می کنه. "
حالا می ترسم این برفی که می باره ستاره هارو خاموش کنه....اونوقت اگه گل من از تاریکی بترسه ، یا اگه سردش بشه و بلرزه ، دیگه کی بغلش می کنه تا گرم بشه ودیگه یخ نزنه، تا سرما نخوره ، دیگه کی تو گوشش آروم لالای های عاشقونه زمزمه می کنه تا نترسه وخوابش ببره؟....
از طرفی ستاره های کوچک درونم هم کم نور شدن
سوسو می کنن و ورای این سوسو کردن ها، ته نشین می شم
چه بسیار حرف، اما اینها همه این زبانی اند
نه... برای حرف زدن نیست.برای زمزمه کردن لالای های عاشقانه...
راستی در پس این جا موندن ها چجور منو از من باز می شناسی؟
...
من چشم گذاشتم
اونقدر زیاد که چشمای بیداری کشیده ام به خواب رفت
و تو پنهون شدی
در پی خوابی این چنین عمیق، دوان دوان به سویت می شتابم
و تو رو می بینم...
تو رو که با لبخند همیشگیت، اومدنم رو به تماشا نشسته ای
قایم باشک ما تمومی نداره انگار.
اما من از حضور تو لبریزم...
آره...ستاره های درونم سوسو می کنن...!
خودمو به دیوارهای زمان پیچ می کنم.
من آبستن سقوطی تازه ام.
و پس از ان .....می رم
از ستاره ها هم پایین تر.
اما فریادم را از اعماق آسمون چه کسی خواهد شنید؟
گوش خدا سنگین شده...
تا چند ساعت پیش درگیر سکوتی بودم که نمی شد بشکونیش
اما حالا انقدر لبریزم که دستام برای نوشتن می لرزه
جالبیش اینه وقتی می خوای بنویسیشون محو می شن
فقط صداشون تو سرت می کوبه و تو دوست داری این صداها انقدر بلند شن تا دیگه هیچی نشنوی...
...
می دونم تو نمی خواستی بگی
اما گفتی!
پس نگران نباش
منم که توهمی خیس و گنگ و تار...
اگه بدونی چقدر سخته تو این حوالی پرسه زدن و موندن
اگه بدونی چقدر غریبه تو لحظه زندگی کردن، گذر کردن...فراموش کردن
اگه بدونی با احتیاط بودن برای من چقدرعجیبه...
انگار آرامش قبل توفانه
اما... این توفان فرق داره
گرد و غبارش دیگه تو چشه کسی نمی ره... من همه در و پنجره ها رو چفت کردم
فقط...
باید حواسم به قاب عکسا باشه که نخورن زمین... ترک بر ندارن
باید حواسم به نوشته هام باشه که باد نبردشون...گم نشن
باید حواسم به دیوارا هم باشه
نباید انقدر بلرزن!!
باور کن دیگه نمی خوام پامو از این معرکه بیرون بذارم
تازه تازه داره خوشم میاد
من همین جا می مونم...
من تمام دست نوشته هایم را
که مدت هاست دیگر با دست نمی نویسم
میان قاب چشم های تو می پیچم
می خواهم پس از بلندترین فریادی
که هیچ کس نشنید
سکوت بیاموزم
از دست های تو
هیچگاه شاگرد خوبی نبودم
هیچ چیز نیاموختم در کلاس درس تو
هیچ کس به من نگفت
تا همیشه فرصت نخواهم داشت
اما کنار همهی این هیچها
تو هنوز ایستادهای
با قامتی که خم نمیشود
پشت این صفر بزرگ من
مینویسم فردا...
و فکر می کنم فردا برای من ترس نه، اما اندیشه تنهایی است
منَ ، بعد از اینهمه سال عاشقانه نوشتن ، می گویم برایت که تمام عاشقانه هایم را از وقتی ساختم که تصویر مردی با پیراهن آبی روبروی چشمهایم آمد و آمد تا رنگ چشمانم آسمانی شد.از من شد .
بارها خواسته ام بگویمت به گمانت من و تو زیادی شبیه به هم نیستیم؟ وقتهای پیله کردن و لجبازی هایمان؟ وقتهای حاضر جوابی ها و تند شدنهایمان؟ وقتهای نگاههای وحشی؟ وقتهای شب بیداری و گیر دادن به استفراغ گذشته ها و خوراندنشان به آیندگان؟
وای! هیچوقت گفته ام تو را که هر لحظه مجذوبم می کنی و هر لحظه چقدر تحسینت می کنم؟ گفته ام که هربار وقت دیدنت تمام سلولهای تنم در برابرت به تعظیم در می آیند؟ گفته ام که تحسین مردی به بزرگی تو وقتی می دانم این تحسین ها را نثار هیچ کس نمی کنی، چقدر سرشار از لذتم می کند؟
کاش می شد وقتی تحسینم می کنی، می توانستم کلماتت را قاب بگیرم و بگویم مردی مرا تحسین می کرد که هرگز کسی دیگر را تحسین نکرده بود، اما افسوس که کلمات مثل باد که می آید و می رود، فراموش می شوند، اما خاطره نگاهت وقتی که می درخشد و تحسین می کند، و کلماتت را برای همیشه روی دیوار قلبم قاب می گیرم و نگه می دارم.
پیش از تو هرگز اینهمه خودم نبوده ام، به گمانم پیش از این نیز گفته بودم این حرف را که هرگز اینهمه خودم نبوده ام، اما تازگیها کشف کرده ام که من همیشه خودمم، اما کنار تو، تمام خودم را، قدرتم را، و استعدادهایم را متبلور شده می یابم ، شاید برای کشف هر جزیره ای یک کاشف نیازاست وگرنه هیچ جزیره ای پیش از آنکه کاشفی پا به خاکش بگذارد، وجود خارجی ندارد.
من دلم می سوزد برای تمام جزیره هایی که هرگز کاشفی به خاکشان پا نمی گذارد، شاید بزرگترین کار هر جزیره ای این است که با دانه دانه شن ها و خاکهایش تمنای حضور یک کاشف را داشته باشد، آرزویی که من هرگز فراموشش نکردم. هیچ جزیره ای نمی تواند خودش خودش را کشف کند، همیشه به یک کاشف نیاز هست، طی این مرحله بی همرهی خضر محال است
تو خضر منی، نیستی؟
باید یکبار بپرسم از تو، که کاشف تو چه کسی بود؟سالها قبل
درست همان وقتهایی که هنوز یک
جزیره نامکشوف بودی، یادت هست؟
پکی از سیگارت
چقدر لذت بخش است
بوسه ای از لب تو کاش رسد
آگاه شدم غلفت خود را دیدم ... بیدار شدم به خواب دیدم خود را
دو ماهه که دارم تلاش می‌کنم خودم رو جمع و جور کنم. خودم رو مشغول کنم و زندگی رو از دریچه‌ای جدید ببینم. توی این دو ماه خیلی عوض شدم. خیلی فرقها کردم. ناخواسته به سمت و سوی اخلاقیاتی راحتتر و بجوشتر متمایل شدم و اینقدر این قضیه شدید و غریب بوده که گلم هم به رویم آورد.... نازنین من مهربان بود و گفت این تغییر به سوی بهی بوده و نه بدی، لیک خود حیرانم که این نودمیده کیست در پژمرده تنم حلول کرده؟
با تمام قوایم در حال مبارزه با آن وجود قدیمی‌ام؛ آنی که غم سراپایش گرفته بود وانتقام زمین و زمان را به بهانه، از نازنین ترین خود میگیرد و شادی‌اش تمام به ماتم مات مانده‌اش است. اویی که می‌خواهد در گذشته باشد و همچنان امیدوار به بازوی نحیف که مشکلات را خواهد کشت و زندگی‌شان را خواهد ساخت. آنی که نادان است. آنی که نفهم است. آنی که مهربان است ولی دست و پا گیر. آنی که هست. آنی که پوچ است. با او می‌جنگم و می‌دانم این تغییر آخرین راه من است برای نجات رابطه ای که از جان دوست تر می دارمش. از سر صبح تا به نیمه‌های شب خود را به کاری سخت و پرهمهمه سرکوب کرده‌ام که یادش نکنم. که مجالش ندهم. که خفه‌اش کنم. «خدایا... مرا چه کردی؟»
باز تا سر می‌کشم، تا به آینه نگاه می‌کنم، تا می‌خندم، تا می‌گریم، تا خودم می‌مانم و خود میشوم...............
مرد را دردی اگر باشد خوش است ... درد بی دردی علاجش آتش است
دروغ گفتن حقه منه"
وای من چه توانایی بزرگی دارم
چه قدرتی دارم من , میتونم در مورد خودم هر چیزی که دلم خواست بهت بگم
بعد از تمام دروغهام هم بهت میگم باو کن راست میگم و تو باور میکنی!!
...
ولی من هیچوقت بهت دروغ نمیگم , باور کن راست میگم باور کن
می گویند زمان زود می گذرد
اما اینجا زمان میان من و دستهایم پنهان شده است
گویی ساعتها خوایبده اند
دلم برایت تنگ شده است
دل من تنگ شده است...
برای روزهایی که هیچگاه باز نمی گردند
سنگ اشتباهات من چه عجیب بزرگ است!!
سرم را می شکند...
واژه ها نمی مانند
حرفهایم را میان حرفهاشان پنهان می کنند، می لغزند و می روند پی کارشان
دنیای تاریکی که می گفتند را دیدم
عجیب تاریک بود...ته ته تاریکی پوچی نشسته بود
من با پوچی، پوچی را پوچ یافتم
اما...
پوچی با من، من را پوچ یافت...و داد زد
همه شنیدن...
همه پوچیم را شنیدند...
اما من پر بودم...
من فرار می کنم
من با همه ساعتهایی که دیر می گذرند فرار می کنم
با عقربه هاشان می چرخم و می چرخم و می چرخم
و صبر می کنم تا زمان برسد...به من برسد!
و هیچ می شوم...
سکوت می کنم به جای تمامی هیاهوهایم
سکوت می کنم به جای همه نبودن هایم
سکوت می کنم به جای همه نبودنهایت
و هیچ می شوم...
هیچ ِهیچ ِهیچ
تازه داره یادم میاد چی شده
مثه یه خواب بد بود
وقتی بیدار شدم هیچی یادم نمیومد
داشتم زندگیمو می کردم
اما حالا همه چی جلو چشمه
می خوام دوباره بخوابم ...برهنه....
بگو برهنه خاکم کنند
تا حالا انقدر قشنگ خودمو به اون راه نزده بودم
نمی دونم آخرش چی می شه اما
- در تن من گیاهی خزنده است که مرا فتح می کند
شد؟!؟!
همیشه به خودم می گفتم نمی شه
هیچوقت نمیشه
می گفتم حتی اگه تا تهش هم بری پایین، میای بالا...جا نمی مونی
هیچیت نمیشه
اما شد...؟!؟!
اگه شد
بدون که دلم خیلی برات تنگ میشه ... خیلی
در تلق تلق های آزاردهنده اش ،
راننده ی عصبی و زمخت، لبخندهای تهوع آورش را
برای صندلیهای آخر کنار گذاشته بود..
کمی آنطرف تر ..
پیرمردهای طلبکار چشمشان به صندلی تو بود.
و نان آورانِ وفادار! که لابه لای روزنامه های _قرضی_
دنبال سرپناهی برای نگاههای سرگردانشان بودند ..
پسرک تکیه داده به میله ها
که خاکسترسیگار بزرگی اش را
روی کتابهای روشنفکری اش می ریخت..
کمی این طرف تر..
ته مانده های شب قبل،توی دهانِ خاله زنک ها ..
دو چشم مضطرب که
مدام لندلند می کرد و صلوات می فرستاد!
و نگاهِ دهشت بار زنی که با شکم برآمده اش
تمام وحشتِ یک تردید را به موجود معصوم روی زانوانش هدیه می داد ...
تو خواب بودی انگار! وندیدی
مسافران اتوبوس شهری ، چطور جان می کندند
تا پنجره های پلمب شده را باز کنند
وزورشان نمی رسید
خودشان را به بیرون پرتاب کنند...
گاهی چنان عاشق میشوم که میخواهم سر به بیابان بگذارم و گاهی چنان عاشق میشوم که میخواهم سر به بیابان بگذارم و گاهی چنان عاشق میشوم که میخوام سر به بیابان بگذارم .
کاش زندگی فقط عشق بود و گرمی دلش و حلاوت حسش و ارامش خیالش نه سردی دوری و تلخی صبر و غوغای درونش !
تسلیم شده ام ! تسلیم ماهیت سوررآلیسمی این حس ...
پروردگارا ؟
نترس
دلم تنگ هم بشه
هوای خودم را دارم
نگران من نباش
بگذار تنهایی
با حواس جمع
بغلت کنم برات حرف بزنم
تا حرفمان نشود این همه و
واهمه از نبودنت حواسم را پرت نکند
خیالت راحت
که من صبورم و سنگ
و چشم می بندم
تا تو نبینی
چه سخت میگذرم از دل این روزها
گریه نمی کنم
فهمیده ام دیگر
گریه هایم چرخ دنیا را
جور دیگری نمی چرخاند
می بری در اوج آرام آرام
و بعد
یکهو پوف....
می خوابی
خواب که از من بیشتر دوستش داری
برایت مثل تشکی شده ام
که حتی جمعش نمی کنی جمعه ها
غم بشریت انگار می خوره تو سرم
پاشو ، ظهرت لنگه به لنگه شده است
خسته تر نشدی از خستگی؟
ولش کن دیگر
دوره این حرفها گذشت
حالا رگ به رگ که بشوی
توی سر بالایی های خمیازه ات
تازه می رسی به فحشی که:
(سلام صبح به خیر عزیزم!)
فراموش کردن نوعی از آزادی است
جبران خلیل جبران
چند روزیه دارم به این جمله فکر می کنم
راست می گویند
همه چیز در پیچهای خوب و بد زندگی فراموش می شود
زمزمه های نیمه شب
وعده های روز بعد
هم آغوشی های شبانه
حرفهای عاشقانه
همه و همه در طیفی از رنگین کمان روزگار محو می شوند
به تو حق می دهم
که دیگر نقابها را باور نکنی
که روزه سکوت بگیری و هیچ نگویی
که سر تکان دهی و آه بکشی
به تو حق می دهم که عشق را در قمارهای شبانه ببازی
و دیگر به تاس زندگی و میدان بازی اعتماد نکنی
به تو حق می دهم اگر ورق ها را قبل از بازی بشماری
و کف دستها را ببویی
حق می دهم که جام را تا نیمه بنوشی
و الباقی رابه پای نرگسهای باقچه بریزی
حق می دهم که نوشته هایم را در آتش بسوزانی
و نامم را پشت درها جا بگذاری
همش مال تو
همه حقها مال تو
من ...
من چیزی نمی خواهم
دیگر
هیچ ......... نمی خواهم
هیچ
می خواهم به هیچ اطمینان کنم
این روزها بهانه های نوشتن چه کودکانه مرا به بازی می گیرند
این روزها بهانه ام گنجشکان گرسنه اند و حجوم باد
این روزها بهانه ام دورنمای توست و غروب خورشید
آخ از این روزها
از این روزها
که تو در رنگ چشمانم گم می شوی
و من همچون کودکی معصومانه می گریم
و تو با اشکهایم راحی سردی لبانم می شوی
...
آخ از این روزها که من غریبانه در رویاهایم گم می شوم
و صبحگاهان با امید نامت بیدار می شوم
و خوابت را نقاشی می کنم
نمی دانم می توانم تاب بیاورم یا نه
نمی دانم وعده دیدار نزدیک است یا نه؟!
نمی دانم رویاهایم صادق اند یا نه؟!
نمی دانمهایم مرا در مردابهای سرد پاییزی گم می کنند
و مرا با تو تنها می گذارند
تو یی که
تویی که جا ماندی در من
تویی که ریشه دواندی در من
تویی که که تمامیتت معنا شد در من
باور کن
حرفهایم را باور کن.
نوشته هایم را باور کن
آمدنم را باور کن
که چیزی غریب مرا به سوی تو می آورد
مرا وعده دیدارت است
مرا مژده چشمانت است
تو را قسم می دهم
به هر آنچه مقدس می خوانی
که برای یکبار هم که شده
لحظه ای با من باش
لحظه ای باش و به من بیاموز که
می توان سیلی های باد را تحمل کرد
که می شود نگاه غریبه ها را تحمل کرد
که می شود ماند و ناله نکرد
که می شود عشق را اعتراف کرد
که می شود گفت
و
بگو
بگو که مسیح من اشتباه نمی کند
بگو که دیگر جای میخها بر دستناش درد نمی کند
بگو که از آسمانها برایم فرشته وار دعا می خواند
بگو که اتاقم را از تجاوز تنهایی دور می دارد
بگو که مرا می بخشد به تو
به تویی که هنوز معصومانه از دوردستها می نگری به من
منی که هنوز کم دارم تو را
...
...
می بینی
حرفهایم تمامی ندارد
پس نقطه ای نمی گذارم بر پایانش
تو به قاصدک ها سپردی
تا مرا به یاد بیاورند
تو به دانه های برف سپردی
تو به موج های خروشان سپردی
تو به ماهی های هفت سین
به مورچه های پرتلاش
تو حتی به گلبرگ های پرپر در
گلدان کوچک خانه مان سپردی
تا تمام سال
مرا به یاد بیاورند
مراقبم باشند
که بخندم
که باشم و بمانم
ولی من تنهایم
حتی اگر همه دنیا هم کنارم باشند
من بی تو تنهایم
و در این روز
تنهاتر از همیشه
تنها بودم.
گربه روی دیوار سر زا مرد....
بچه هاش سردشون شد...
پدرشون گریه کرد.
جیغ می زد.
من ترسیدم.
بچه گربه ها هم ترسیده بودن...آخه اونا هم مامانشون تنهاشون گذاشته...
بعد از این وقتی بترسن چیکار می کنن؟کجا می رن؟ پیش کی؟...من این روزا خوب می فهمم ترس اونارو...
مامانی خب بخشیدمت...آشتی...زود بیا بغلم کن......
تنهایی می ترسم آخه.
می دانم که از من متنفری. می دانی می خواهم چکار کنم؟ می خواهم برایت خانه ای بسازم به بزرگی نفرتی که از من داری. خانهء نفرتمان را روی قلهء کوه می سازیم، رو به دریا و پشت به تمام ابرهای سیاه دنیا. طبقه های خانهء بزرگ نفرتمان را یکی در میان خاکستری و سبز می سازم؛ پنجره هایش را یکی در میان رو به دریا و رو به صخره ها باز می گذارم و زیر هر پنجره گلدانی می گذارم؛ یکی خاردار و یکی پر از گلهای آبی و زرد و نارنجی. نصف چشمه های جوشان حیاط خانهء نفرتمان را کور می کنیم، و برای نصف دیگر جویبار می سازیم و جویبار ها را به هم وصل می کنیم تا عصرها کنار نهری که به سمت دریا می رود بنشینیم و همینطور که به صدای آب گوش می دهیم پاهایمان را در آب خیس کنیم.
در آشپزخانهء خانهء نفرتمان دو دسته ظرف می گذاریم، یکی برای پرت کردن و شکستن و دیگری برای غذا خوردن. در خانهء نفرت انگیزمان چهار صندلی می گذاریم، دو تا رو به هم و دو تا پشت به پشت، رو به دیوار، برای وقتهایی که یکی می خواهد دیگری را نبیند. روی دیوارهای تمام اتاقهای خانهء نفرتمان تعداد زیادی عینکهای دودی و گوشی های سنگین و کلفت می گذاریم، تا هر کس در هر لحظه ای که دلش خواست از آنها استفاده کند و فکر کند که دیگری اصلا وجود ندارد. سفارش می دهیم از روی خودمان چند تا عروسک قد و نیمقد هم درست کنند تا برای تزیین در تمام راهرو ها و سالنهای پت و پهنِ خانهء نفرتمان بچینیم و کنار هر کدامشان یک دست چکش و میخ و پیچ گشتی آویزان می کنیم تا هر کس در هر جایی از خانه از آن یکی حرصش گرفت چکش و میخ و پیچ گشتی را بردارد و عروسک دیگری را جرواجر کند و قطعه های ریز ریزش را در یکی از شومینه های روشن خانه بسوزاند و کیف کند.
می دانم که از من بیشتر از تمام آدمهای دنیا تنفر داری، ولی می دانی و می دانم که تنفرت از جنس عشق است و بس. بیا تا برایت خانه ای بسازم به عظمت احساسی که نسبت به من داری، نامش را بگذار هر چه که می خواهی. خانه ای که در آن همه چیز شدید است، پر از تفاهم است و پر از اختلاف است و پر از تناقض است و پر از تمام کارهایی که هر دومان دوست داریم. خانه ای که در آن زندگی به شدت جریان دارد.
نمی دانم می آیی یا نمی آیی، ولی اگر آمدی در را پشت سرت ببند، قرار است من و تو در خانهء بزرگ پر از احساسمان تا ابد بمانیم. می آیی؟
نمی دونی چقدر دلم گرفته بود ... نمی تونی حتی تصورش رو بکنی .
همه تصویرهای جلوی چشمم مثه یه فیلم کسل کننده و تکراری و تهوع آور شده بود .
آدمای رنگ به رنگ ... شلوغی و خنده های بی بهانه .
بی هدف توی خیابون های پر از ترافیک رفتن و رفتن و رفتن...
سرم درد میکرد ... بوق های ممتد مثه ضربات پی در پی پتک روی سرم فرود میومد
...
احتیاج به شنیدن یه موسیقی ملایم توی گوشام پر می زد .
با موسیقی میشه راحت تر زندگی رو و لحظه های بغض آلود رو سپری کرد .
ساعت از ده گذشت .
آدمک آویزون از آینه جلوی تاکسی با یه لبخند مسخره روی لبش بهم خیره شده بود .
چشامو توی آینه نگاه کردم ... مویرگای قرمز توی زمینه سفید خودنمایی می کرد .
چشام هیچوقت دروغ گو نبودن ... نه به خودم نه به هیچکس دیگه .
دوباره افتادم توی دل خیابون ... چشام به فضای تاریک روبروم خیره شده بود و من گیج بودم .
نمی دونم چطور اما یهو دیدم دوباره جلو در خونه ام....
وقتی از این در بیرون زدم فکرای وحشتناکی تو سرم بود.اما.....چی شد؟
چقدر ترسو و احمقم من...
صدای چرخیدن کلید و باز شدن در کمی آرومم کرد .
در رو بستم و پشتمو به در تکیه دادم ...
صداش کردم ... صدام خیلی ضعیف بود ... گنگ و مبهم
یه عطر خاص ... یه احساس تازه ... یه طراوت مرطوب
چشامو بستم ... تو همونجا بودی ...
خونه.....
خونه....
شبت بخیر مهربونم .
هر جا که هستی ... شبت به خیر .
اومدم....گفتی بیام اومدم ....پس سلام.
سلامی که شاید دیگه مثل روزای اول خوشرنگ نیست....وقتی دل آدم کدر شده باشه سلامشم بدرنگ می شه....حرفهاش هم خریداری نداره....اونوقت دیگه راحت می تونه دل بشکنه....دلم از بس تنگ شد ، از بس که بغض فرو خوردمو روونه خونه دلم کردم... از بس که بارون چشام نبارید...از بس که بارون چشام بارید ولی هنوز دلتنگ بودم....از بس که....دلم کدر شد...بدرنگ شد.تبدیل شد به مرداب آرزوها و خاطراتم. از بس بد شدم حتی دیگه معجزه عشق ، اکسیر دوستی و مهر... حتی آتیش شرمندگی از محبت هم نتونست یخ دل بدرنگمو آب کنه...یادته؟ یادته یه بار برات نوشته بودم، یه متن بود با عنوان رنگین کمون...اونجا برات از رنگ دلم گفته بودم....چه رنگای قشنگی داشت دلم اونموقع ها....یه متن دیگه هم بود ...یادته؟ در مورد احساسم...پرسیدم با این احساسم چه کنم....گفته بودم برات یه وقتایی احساسم پروانه می شه و دور شعله قلبم می رقصه...یه وقتایی کبوتر می شه و روی بام دلم پرواز میکنه وحتی دل اونایی که کبوترارو سر می برن...( کبوتر دلم این بار رو بوم دل یکی از اونا نشست...سرشو برید) ... گفتم گاهی هم احساسم کرمک میشه و سیب قلبمو گاز میزنه و هر چی که تو سطل زباله دلها باشه....گاهی پشه می شه و نیش می زنه...گاهی....
الان احساسم ماری شده و دور جام بلور قلبم پیچیده و هرکی بهش نزدیک می شه نیش می زنه....دلمو زندونی کرده این احساس لعنتی بدجنس....دلم تنگه ...دلم می خواد پرواز کنه اما بال و پرش سوخته.....همین بود که دیوونه شد...زد تو خاکی...
" وقتی که هق هق دل زجه التماسه، سرجنون سلامت که بهترین علاجه"
منو ببخش عزیز دوست داشتنی...ببخش که نمی تونم مرغ د لمو به سوی تو پرواز بدم تا باز برات نغمه عشق بخونه
شاید یه جادویی باشه که این مارو خواب کنه و دلمو آزاد کنه.....شاید یکی پیدا بشه که رگ خواب مار دلو بدونه و منو از بندش رها کنه....شاید تویی که برای دوباره نوشتنم شرط گذاشتی...تو که نمی دونی من چرا نمی نویسم...نمی دونی که چه حالیم....تو که گفتی اگه ننویسم ،یعنی دوستت ندارم...یعنی ارزشی برام نداری ، یعنی ....گفتی اگه ننویسم دلت می شکنه....آره شاید تو باشی اون غریبه که با اسب تیزپاش برای نجات دلم تاخت می زنه ....حتما تویی....آخه می دونم دلت دریاست...نگاهت آسمونه....همه قشنگی های دنیاست....بیا...اومدی؟ ولی از همین اول بگم باید مرد راه باشی...هستی؟ بسم الله.خوب.یاعلی بگو تا سفر به خونه دلم رو شروع کنی.من نشونیشو بهت می دم....آماده ای؟ اومدی؟
آره می شنوم صدای پاتو . ولی مواظب باش.....اول جاده دل یه مردابه..گفتم که...اسمش مرداب آرزوهاست ...اگه تونستی از اون مرداب بگذری می رسی به غمخونه ای که ظلمات تمومه...بپا غصه ات نگیره...توجهی نکن و رد شو...بگذر تا برسی به قتلگاه احساسم....مبادا دلت بلرزه...به سرهای بریده احساسم نگاهی ننداز تا دلت چرکین نشه....برو...برو تا برسی به قصری که روزی همه به زیبایی و شکوهش غبطه می خوردن ولی حالا جز ویروونه ای نیست....می بینی اون ماری که چمباتمه زده دور قلبم....شمشیرمهرتوازقلاف بیرون بکش..بیا به سوی دلم...دلی که همیشه دوستت داشته...بیا و نجاتش بده....تا برا قصه شب هزار دوم رو بگه....شهرزاد دلم خیلی وقته که دلش لک زده برا قصه گویی...تو بیا که دلتنگه پروانه و کبوتر و شهرزاد ......